Lang, lang, lang geleden.........

Lang, lang, lang geleden arriveerden de aboriginals, uit Zuid- Oost Azië, in Australië; de eerste menselijke bewoners.
In de rest van de wereld heeft men nog geen idee van het bestaan van Australië.
In 1616 is Dirk Hartog op zoek naar een nieuwe handelsroute tussen Europa en Indonesië en stuit per toeval op de West Kust van Australië. Tijdens een expeditie op het vaste land, zien zij niets anders dan een droog landschap en een stel boze aboriginals. Terug in Europa zegt hij: " Daar  is werkelijk niets te vinden!"
Pas in 1770 komt James Cook aan de oostkust van Australië en brengt de kustlijn in kaart. In Botany Bay, nu Sydney, gaat hij aan land. Captain Cook is een stuk positiever, hij claimt de oostkust voor Engeland en noemt dit New South Whales.
Terug in Engeland, ziet de Engelse regering, Australië als de ideale oplossing voor de overvolle gevangenissen. Door de afgelegen ligging, is Australië de ideale plek om gevangenen naar toe te sturen. 
In 1787 vertrekken de eerste elf vloten met zeelieden, gevangenen en militairen. Een klein jaar later, op 26 januari 1788 komen de vloten aan in Port Jackson, net boven Sydney ( op 26 januari wordt nu Australia Day gevierd).
In de jaren die volgen worden meerdere gevangenissen geopend en worden de gevangenen die ook in Australië in de fout gaan, naar Port Arthur op Tasmanie  gestuurd. 
En aangezien we daar nu zijn, brengen we een bezoek aan Port Arthur, waar we een rondleiding van een gids krijgen. 
Port Arthur is een "dorpje" met een gevangenis, een politiestation, de huizen voor de medewerkers van de gevangenis en verschillende werkplaatsen. Daarnaast zijn er ook twee eilandjes; een begraafplaats voor de 1100 mannen die hier gestorven zijn en een eiland om de jongste gevangen van de volwassene te scheiden. De jongens waren hier gemiddeld 14 tot 18 jaar oud en men probeerde met zware straffen, discipline en educatie de jongens op het juiste pad te zetten. De jongste gevangene was 9,5 jaar oud en zat vast voor meerdere diefstallen.
In 1853 wordt Port Arthur een plek voor psychiatrische gevangenen. Uiteindelijk wordt Port Arthur in 1877 definitief gesloten.
Tegenwoordig is het een belangrijke archeologische plaats, waar veel opgravingen plaats vinden. Een indrukwekkend bezoek.

Hoewel de hedendaagse geschiedenis van Australië erg jong is, zien we tijdens een wandeltocht in Tasman Peninsula hoe de klimaatveranderingen van de afgelopen eeuwen zich op de zandsteenkliffen hebben afgetekend.
De verschillende kleuren van het zandsteen zijn werkelijk prachtig.
Als we terug het bos inlopen, zijn we blij met onze gaiters! Het pad is dichtbegroeid en daardoor zijn slangen slecht zichtbaar. Onze gaiters zijn schijnbaar angstaanjagend, want vandaag geen slangen voor ons.

De late komst van de mens is een belangrijke reden voor de unieke en enorme hoeveelheid flora en fauna.
Australië heeft bijvoorbeeld 378 zoogdier-, 828 vogel-,  300 hagedis- en 140 slangsoorten en 80% daarvan komt alleen in Australië voor!
De Tasmanian Devil is daar een van.  Een vleeseter die alleen op Tasmanie voorkomt en wij kunnen Tasmanie natuurlijk niet verlaten zonder hem gespot te hebben.
Helaas is het moeilijk de Tasmanian Devil in het wild te zien; sinds 2008 is het een bedreigde diersoort om twee redenen:
* Hoewel de Tasmanian Devil een vleeseter is, is het geen roofdier. De Tasmanian Devil gaat op zoek naar dode dieren en deze bevinden zich meestal aan de kant van de weg. Doordat de Tasmanian Devil een nachtdier is en een zwarte vacht heeft, is hij slecht te zien voor automobilisten. Gevolg; de Tasmanian Devil wordt zelf roadkill.
* Een veel groter probleem is echter de gezichtskanker die zich sinds eind jaren '90 onder de devils verspreidt. De ziekte is overdraagbaar door bijten; een favoriete bezigheid tijdens eten, paren en opvoeden.
Gelukkig zijn er initiatieven om een gezonde populatie Tasmanian Devils in 'gevangenschap' te kweken en deze over een paar jaar, als de zieke populatie uitgestorven is, uit te zetten. 
Doordat 70% van de wilde Tasmanian Devils inmiddels uitgestorven is, is de kans om ze in het wild te zien, nihil. Donderdag gaan we dus naar een sanctuary vlakbij Port Arthur; hier zullen we ze zeker zien. We komen binnen als het kangaroe voeren begint, een mogelijkheid die wij natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan.
Hierna lopen we door naar de Tasmanian Devils, schattige diertjes ter grootte van een kleine hond. Dat ze niet zo schattig zijn, blijkt als ook zij gevoerd worden. Samen scheuren ze een stuk wallaby is stukken en eten deze met huid, haar en bot op. In de sanctuary is veel over het onderzoek naar de ziekte en het behoud van de Tasmanian Devil te lezen. Heel interessant.
Opa en oma bedankt voor jullie cadeau! Op dit moment leeft er op Maria Island weer een gezonde populatie devils.
Hopelijk krijgen ze dit, voor heel Tasmanie, voor elkaar en kan dit ' schattige' diertje van de lijst met bedreigde diersoorten worden geschrapt.