Na regen, regen, en nog eens regen, komt.............

De regen weet van geen ophouden. Hele dagen regent het, dit zorgt voor prachtige watervallen langs de rotswanden, maar weer een keer droog weer zouden wij heel prettig vinden. 
We rijden naar Wanaka, waar we nieuwe wandelschoenen willen kopen. Al dat wandelen heeft onze schoenen gesloopt, dus tijd voor nieuwe. Wanaka is een klein stadje, maar wel met drie outdoor winkels.
Met onze nieuwe schoenen rijden we zaterdag naar Te Anau, de dichtstbijzijnde stad (120 km) voor Milford Sound. Het weer voor maandag ziet er redelijk uit, dus we boeken een boottocht door Milford Sound en rijden door naar een camping. 
Omdat we graag ook wat willen wandelen op onze nieuwe schoenen besluiten we zondag naar een bushcamping op 40 kilometer voor Milford Sound te rijden. De hele weg regen! Als we aankomen zoeken we een beschut plekje om onze tent op te zetten. Anderhalf uur wachten we in de auto in de hoop dat het droog wordt. Op de bushcamping is geen afdak en omdat we ook de tent niet droog kunnen opzetten, besluiten we terug te rijden. Een iets duurdere camping, maar dan kunnen we gewoon droog kunnen zitten en koken in een campkitchen.
Als we maandagochtend opstaan is het gelukkig droog. We rijden naar Milford Sound, waar we met een boot het fjord invaren. 
Er blijkt een typisch Nieuw Zeelandse BBQ als lunch inbegrepen te zijn. Hier verheugen wij ons natuurlijk al dagen op.
Zodra we om 11.00 uur de boot op komen gewandeld, vertelt de kok ons dat het buffet 45 minuten geopend zal zijn. Als we hem vragen hoelaat het buffet geopend zal worden, zegt hij:" It is already opened, so you can have lunch....."
"Uhm and it's opened for 45 minutes?"  vragen we."Yes!"
Dat wordt wel een heel vroege lunch, maar we zijn benieuwd naar de typisch Nieuw Zeelandse BBQ, dus sluiten achter in de rij aan.
Op het menu staan: rijst, miniloempia's en mie. Echt een typisch Nieuw Zeelandse BBQ!
Na snel wat gegeten te hebben, gaan we buiten op het dek staan. Hier zien we het grote voordeel van alle regen van de afgelopen tijd; van de rotswanden komen overal watervallen. Wat een watergeweld!
We varen rustig het fjord uit en komen uit op zee, hier merken wij, en alle andere opvarenden, hoe rustig het water in het fjord is. Mensen worden misselijk, moeten zich goed vasthouden en kopjes glijden over het dek. Gelukkig varen we weer snel het fjord in!
Om zoveel mogelijk van het droge weer te profiteren, stoppen we op de terugweg bij  Key Summit, een bergtop waarvan je een mooi uitzicht moet hebben. Na anderhalf uur wandelen komen we boven op 918 meter. Het waait hard en de bewolking wordt steeds dikker, dus wat foto's maken en naar beneden voordat het weer regenen.
Gelukkig komen we droog beneden en zijn onze wandelschoenen ingelopen.
Gezien de weersverwachting voor de komende dagen; wederom regen, besluiten we Fjordland te verlaten en verder naar het zuiden te rijden. 
We stoppen bij Invercargill waar we voorbereidingen treffen voor een wandeltocht op Stewart Island. We kopen een lekker warm thermoshirt en voor 3 dagen voedzaam lichtgewicht eten.
Vrijdag varen we om 8.00 uur weg uit Bluff, wat zijn we blij met onze reispilletjes. Golven van ruim drie meter spelen met de boot. Na een uur varen komen we, zonder ziek te zijn geworden, aan in Oban. We lopen 6 km over de weg naar het begin van de Rakiura Track. Het miezert regelmatig en het is bewolkt, de hele mooie uitzichten denken we er dus bij. Als we de eerste etappe hebben afgelegd en aankomen bij de camping, wachten we tot het droog is om de tent op te zetten. Als deze staat komen er twee Franse aan. Ook zij zetten hun tent op, het zeil wat wij onder de tent leggen doen zij over de tent. Later leggen ze uit dat de tent niet waterdicht is en dat het zeil de regen buiten moet houden. Als ze vervolgens vertellen dat zij het ook raar vonden dat de verkoopster van de tent zei dat hij niet waterdicht was, maar ze hem toch maar gekocht hebben omdat hij zo goedkoop was, kijken wij elkaar aan en denken "Fransen ????".
Op dag twee zouden er, volgens de ranger, wat modderige delen op de track zijn. Gelukkig was het droog en zagen we zelfs af en toe de zon, want we komen met modderige enkels op de camping aan.  De ranger  had beter kunnen zeggen dat er een aantal goede stukken waren.......
We kamperen vandaag op het meest zuidelijke puntje van onze reis, we zijn nu dus echt ver van huis!
Na een nacht met heftige regen, is de moddertrack er op de derde dag niet beter op geworden.  De zon, het hert en de Kaka's maken veel goed. Na drie en half uur zijn we terug in Oban en trakteren we ons op een heerlijke crêpe, om onze wandeldriedaagse goed af te sluiten. De golven zijn op de terugweg net zo hoog maar ook vandaag komen we ongeschonden uit de strijd.
Jos en Marian en Anika en Roel bedankt voor de overtocht naar dit prachtige eiland.
Op maandag rijden we naar Curio Bay. Deze tip krijgen we van twee Nieuw Zeelanders op de terugweg van Stewart Island. In de Bay zwemmen dolfijnen en 's avonds komen de pinguïns aan land. Op de camping horen we dat ze tussen 18.00 en 18.30 uur op het land komen. We eten vroeg en staan om 18.00 uur paraat. Na een uur is er nog geen teken van een pinguïn. Ondanks de wind en regen blijven we staan en om 19.30 uur komt er een aan land, 200 meter bij ons vandaan, maar met de verrekijker kunnen we hem goed zien. Als het om 8 uur weer begint te regenen en we het koud hebben, besluiten we de tent op te zoeken, Lieneke gaat in haar slaapzak liggen, Remko trekt nog een extra jas aan en gaat toch nog even terug. De pinguïns komen nu een voor een het water uit en er volgt gekrijs uit de bosjes. Hier komen kleine, dikke, bruine pinguïnetjes aangewaggeld om hun eten op te halen, wat is dat mooi om te zien.  Doordat de moeder pinguïn de meeuwen probeert weg te jagen komt ze steeds dichterbij Remko met zijn camera, er kunnen dus mooie foto's gemaakt worden.