Afscheid van Nieuw Zeeland

Er staat ons een lange dag rijden te wachten. We willen graag naar de Bay of Islands en hoewel dit 'maar'  400 km rijden is, doen we hier de gehele dag over. De bochtige, heuvelachtige wegen zorgen voor een gemiddelde snelheid van 60 km per uur.
Als we laat in de middag in The Bay of Islands aankomen, vinden we een rustige plekje op de camping. The Bay of Islands staat bekend als vakantieparadijs met vele baaien, stranden en eilandjes.
Na een goede nachtrust staan we op met prachtig weer, we genieten van de zon, drinken koffie ( thee voor Lieneke) in het dorpje en boeken een zeiltrip voor de volgende dag.
Dinsdag stappen we om 9.15 uur op Carino, een zeilboot met ADHD kapitein, om door The Bay of Islands te varen. Al 2 maanden hebben we iedere dag wind, soms zelfs stormachtig, maar de wind laat ons vandaag geheel in de steek; het is windstil!
Maar zo vertelt onze enthousiaste kapitein: " Don't worry team, we are going to sail today, WOEHOE!!".
Als we uit de haven varen, ontmoeten we een gezellig Nederlands stel, met wie we aan de praat raken. Ook zij hebben door Australië gereisd en als we de verschillen bespreken zegt Remko:" We vinden de Australiërs vriendelijker dan de Nieuw Zeelanders".
Naast ons ligt een meisje, dat opspringt en schreeuwt: "What?! You are crazy! You will have a hard time the next 6 hours!" Alle 4 kijken we haar verbaasd aan en barsten dan in lachen uit. Wat een gek kind! Later blijkt haar vriendin Nederlandse te zijn, die de woorden van Remko direct vertaald heeft.
De kapitein zegt, overenthousiast, door de microfoon dat ze een groep dolfijnen gevonden heeft. We zien een grote groep dolfijnen, sommige maken sprongen, spelen of komen naar de boot gezwommen. De kapitein geeft haar informatie met vele 'ohhhsss' en ' ahhhhhsss'.
Het is supergaaf! Omdat er kleintjes in de groep dolfijnen zijn, mogen we niet met de dolfijnen zwemmen. De jongen drinken iedere 5 a 10 minuten melk bij hun moeder. Deze melk is nodig om ervoor te zorgen dat de jongen genoeg vet hebben om het koude water in de winter te overleven. Om de overlevingskans  zo groot mogelijk te maken, mag het drinkproces niet verstoord worden. Vanaf de boot de dolfijnen bekijken, is al heel gaaf, dus we hebben geen klagen.
Na een tijdje laten we de dolfijnen met rust en varen we naar een baai. We worden afgezet op het strand en maken een wandeling. Hier hebben we een prachtig uitzicht over de baai.
Terug op de boot genieten we van een Nieuw Zeelandse BBQ; hotdogs.
We varen de baai uit, nog steeds is het windstil, maar dat houdt onze kapitein niet tegen; we gaan zeilen. Remko stelt voor een zeil,- en een blaasteam te maken, maar dit mag niet baten. Zodra de zeilen gehesen zijn, liggen we stil in het water. Na een half uur en 10 meter, besluit de kapitein vals te spelen; we gaan toch op de motor naar de haven.
Onderweg zien we nog een groep dolfijnen! Heel cool! Uiteindelijk nemen we om 4 uur afscheid van de kapitein en haar boot.
Mohamed, bedankt voor dit geweldige cadeau!
Na 2 weken prachtig weer, staat er woensdag regen op het programma! We willen graag naar het noordelijkste puntje; Cape Reigna. Omdat hier alleen 'bushcampings' zijn, besluiten we 100 km voor Cape Reigna onze tent op te zetten. Hier is een camping met goede faciliteiten, waar we kunnen schuilen voor de regen.
Als we de tent hebben opgezet, begint het te regenen, 36 uur lang.
We zijn blij dat we voor deze camping gekozen hebben en rijden donderdag naar Cape Reigna. Hier ontmoeten de Tasmanzee en de Grote Oceaan elkaar. Als we op het noordelijkste puntje staan, zien we hoe deze zeeën tegen elkaar opbotsen, een indrukwekkend gezicht!
Na een regenachtige nacht, rijden we naar het Waipoua Forest aan de westkust.
We hebben het gehad met alle regen, dus besluiten een cabin te nemen.
Gelukkig wordt het 's middags droog en kunnen we nog even van de zon genieten. Om 20.30 uur, gaan we samen met een ranger op zoek naar de Kiwi; het symbool van Nieuw Zeeland.
Vooraf vertelt de ranger de regels: we moeten zo stil mogelijk zijn en als we een kiwi zien, onze zaklamp uitdoen. De Kiwi's kunnen het gele licht namelijk zien en zullen dan op de vlucht slaan. Kiwi's zijn echter kleurenblind en kunnen het rode licht van de ranger niet zien.
Voor Remko geldt nog een regel: zo dicht mogelijk bij de ietwat nachtblinde Lieneke blijven.
Als we het bos inlopen, hoort Remko al snel geritsel in de bosjes. We doen onze zaklampen uit en als de ranger met zijn rode licht erbij komt, blijkt er een Kiwi op 5 meter van ons te zitten. Met zijn lange snavel is hij op zoek naar wormen. Een heel grappig beestje, waar we zeker 10 minuten van kunnen genieten.
Als we verder lopen geeft de ranger veel informatie over de flora en fauna. De avond zien we nog 2 Kiwi's. Heel bijzonder, want de ranger heeft al een week geen Kiwi's gezien en heeft er nog nooit 3 op een avond gezien. Behalve de kiwi, laat de ranger ons ook glowworms zien, deze wormen geven licht in het donker, heel bijzonder.
Rene en Irene, bedankt voor jullie gave cadeau!
Voor we zaterdag onderweg gaan besluiten we eerst de wandeling van gister nog een keer bij daglicht te doen. Dit is het gebied met de Kauri bomen, ook wel reuze bomen genoemd. Er staat er een in het bos van ongeveer 1200 jaar uit, met een diameter van 3,5 meter. Als we bedenken dat de boom dus zo dik is als wij met z'n tweeën lang zijn kijken we elkaar aan, ze zijn echt groot.
Na de wandeling rijden we naar een camping in Auckland, waar we voor het laatst de tent opzetten.  Remko gaat op de camping op jacht naar een manier om olympische spelen te kunnen kijken. Bij de receptie vertellen ze dat het internet te traag is en helpen ze Remko om erachter te komen of het uitgezonden wordt op tv.  Remko weet hoe laat het schaatsen start, er staat in de krant dat het wordt uitgezonden, maar niet hoe laat. Hij besluit de gok te nemen, zet een wekker om 2.00 uur, zodat hij in ieder geval de Nederlanders kan zien. Als hij in de tv kamer zit, is er snowboarden op tv, maar na 10 minuten komt het schaatsen. Niet live, maar omdat hij het verloop niet weet is het toch spannend.
Zondag gaan we met de bus Auckland in, een nieuwe stad, zonder echt leuke bezienswaardigheden. Als we bekijken waar we de bus kunnen pakken, vraagt iemand in het Nederlands of hij ons kan helpen. Als we opkijken, zien we de Nederlandse jongen die we op de zeilboot ontmoet hadden. Wat een toeval!
Nadat we even gezellig hebben staan kletsen, vinden we het goede bushokje. 
Remko zet zijn wekker weer, om dit keer de 3000 meter van de vrouwen te kijken. Helaas, geen Nieuw Zeelander en dus geen schaatsen op tv. Remko ligt na 10 minuten weer in de tent.
Maandag wordt de dag gevuld met het inpakken van de tassen, het schoonmaken en wassen van de auto en de laatste inkopen. Onze geweldige avontuur in Nieuw Zeeland zit erop. Morgen vliegen we naar Kuala Lumpur en zijn we al op weg naar huis.........