Kopje onder met de kano

Hoewel de overtocht naar het noordereiland bekend staat als 'spooktocht', verloopt de reis voor ons gelukkig redelijk rustig. De boottocht is prachtig, we varen langs mooie schiereilanden en genieten van een schitterende zonsondergang.
Om 23.00 uur blijkt de boottocht minder rustig dan we dachten; onze auto zit onder de zoute zeespetters! Maar we melden we ons, met vaste benen, in Wellington, waar Marien, de zoon van een oud buurvrouw van Lieneke ons enthousiast staat op te wachten.
" Jullie zijn inmiddels gewend aan de bochtige wegen, neem ik aan?" vraagt hij.
We knikken en rijden vervolgens achter hem aan naar zijn huis. Zodra we de snelweg verlaten en de bergweg oprijden, blijkt het te gaan om een van de meeste bochtige, nauwe wegen van onze reis.
Zodra we bovenop de heuvel zijn, slaan we af naar het huis van Marien. Hoewel het donker is, is ons duidelijk dat Marien midden in het bos op de heuvel woont. We kunnen niet wachten om het morgen bij daglicht te zien.
Na een kop thee, in het gezellige huis, gaan we lekker slapen. Wat een luxe om weer in een 'gewoon' bed te liggen.
Als we 's ochtends wakker worden, laat Marien ons zijn zelfgemaakte muesli proberen, heerlijk! Hierna krijgen we een rondleiding door zijn tuin/ bos/park. Enorm groot, vol bomen, met een prachtig uitzicht en een eigen bospad! We zijn jaloers.
Marien heeft een echte 'kiwiactiviteit' voor ons bedacht; hij neemt ons mee naar het strand, we sprokkelen hout, maken een kampvuur en braden hier worstjes en marshmallows op. Wat een feest!
Een grote hobby van Marien is fotografie en hij geeft Remko vele tips.
Op weg naar huis maken we een stop bij een natuurgebied, waar we een mooie wandeling maken. Marien vertelt ons veel over de flora en fauna.
Als we thuiskomen heeft Marien, via Skype, contact met zijn zus. Zij informeert of alles goed gaat, aangezien er in het nieuws vertelt is dat er een aardbeving in Wellington heeft plaatsgevonden. " Uhhhh een aardbeving??!! Wij hebben niets gemerkt!" zegt Marien. Als zij ook het dorp van Marien benoemt, zoekt hij het nieuws op het internet op. Er blijkt inderdaad een aardbeving geweest te zijn met een kracht van 6.1 op de schaal van Richter.
Dit is bijna even zwaar als de aardbeving in Christchurch van 3 jaar terug. Een essentieel verschil is echter dat bij de aardbeving van vandaag het centrum op een diepte van 33 km lag, in Christchurch was dit op 10 km diepte.
Op het vliegveld is een kunstadelaar uit de lucht komen vallen, in de supermarkten zijn de producten uit de schappen gevallen en op verschillende wegen is het asfalt gescheurd. Wij hebben er echter niet van gemerkt. Reden; we reden op dat moment net in de auto en het schijnt dat je een aardbeving dan niet voelt.
Dinsdag gaat Marien vroeg naar zijn werk en slapen wij 'per ongeluk' uit. Pas om 10.00 uur worden we wakker; wat een echt bed al tot gevolgen heeft..........
We ontbijten en rijden met de auto naar Wellington. Marien heeft ons het advies gegeven naar het National Museum of New Zealand te gaan. Een gratis museum met verschillende tentoonstellingen. Het is een prachtig museum!
Rond lunchtijd hebben we contact met Marien en besluiten we met elkaar te lunchen. Marien neemt ons mee naar een Indisch restaurant, waar we heerlijke roti eten. Na een kop koffie lopen we naar het werk van Marien, hier laat hij ons de scheuren van de aardbeving zien.
Marien gaat weer aan het werk, wij gaan terug naar het museum. Hierna bezoeken we de Nederlandse winkel. Pas in Australië en Nieuw Zeeland hebben we ontdekt dat wij Hollanders lekkernijgenieën zijn; stroopwafels, tompoezen, appelflappen, kroketten, schuimgebak, gevulde koeken, taaitaai, speculaas, drop. We zijn echt goed!
Na 6 maanden smaken de door ons, in de Dutchshop, gekochte Hollandse kaas en stroopwafels tongstrelend. 
's Avonds maken we, als dank, een quiche voor Marien.
Dinsdag vertrekken we naar Wanganui. Marien bedankt voor al je gastvrijheid!
In Wanganui boeken we een 3 daagse kanotour door het Whanganui National Park. Bij de kanoverhuur wordt ons vertelt hoe we onze bagage mee kunnen nemen; dit keer geen zware backpacks op ons rug, maar alle bagage in waterdichte tonnen. Onze ruggen juichen!!
Vrijdagochtend melden we om ons 7 uur bij de kanoverhuur en rijden naar het beginpunt, Whakahoro, van onze tocht. Nadat we uitleg hebben gekregen, stappen we in de kano en gaan we op weg.
Het is prachtig!! Onderweg zijn er meerdere stroomversnellingen waar we na een aantal keer gemakkelijk doorheen varen.
Na 8 uur varen komen we op de eerste camping aan. Nadat we onze tent hebben opgezet, beginnen de armspieren van Lieneke enigszins te klagen. 's Nachts is het een zeurende pijn geworden en kan ze eigenlijk nog maar op 1 manier liggen. Dat wordt leuk morgen!
De volgende ochtend staat ze wonderbaarlijk fit op, nergens last van.
We stappen weer in de kano en maken de eerste stop bij ' The Bridge to Nowhere'. In 1917 wilde men hier agrarisch land maken en om de toegang naar het land makkelijker te maken, bouwde men hier in 1935 een betonnen brug. In 1942 vond er grote overstroming plaats, waarna de boeren hun land verlieten. Het bos pakte de grond terug, waardoor er nu een 'brug naar niks' is.
's Middags komen we aan in Tieke Kanga; een Maori gemeenschap, die in samenwerking met het DOC campingplaatsen aanbiedt aan de kanovaarders.
Na het avondeten worden we traditioneel welkom geheten. Allereerst legt Ash uit hoe de ceremonie eruit zal zien. Alle vrouwen worden geacht een rok te dragen, want zo vertelt Ash, dankzij de vrouw zijn we hier op aarde en haar edele delen dienen goed beschermd te zijn.
Hierna mogen we de marea, de plek waar bijeenkomsten worden gehouden, in om de powhiri, een protocol waarin gasten welkom worden geheten bij te wonen. Als we de marea betreden, dienen de vrouwen voorop te lopen; een teken dat we in vrede komen. Zodra we de marea in zijn, wordt er gezongen en dansen de mannen een haka. Een traditionele dans die in Nederland vooral bekend is geworden door het Nieuw Zeelandse rugbyteam.
De mannen uit onze groep lopen naar voren en we worden geacht te gaan zitten. Hierna zijn er een aantal sprekers; eerst een Maori die ons vertelt dat het een voorrecht is ons als gast te hebben. Daarna volgen er twee sprekers uit onze groep die vertellen dat het een voorrecht is hier te mogen zijn. Na elke spreker volgt er een lied.
Ter afsluiting vindt er een begroetingsritueel plaats; de hongi. We begroeten de gastheren- en vrouwen door onze neuzen en voorhoofden tegen die van hen te drukken. Op deze manier wordt de adem gedeeld en worden we een.
Een heel indrukwekkende ceremonie!
De volgende morgen staat ons het laatste deel van de kanotour te wachten, het deel met de heftigste stroomversnellingen. De eerste nemen we zonder problemen.
De tweede gaan we vol goede moed in, nadat we een golf van een meter hebben overleefd, volgt er nog een. Van schrik vergeet Lieneke even te peddelen en hops daar gaan we. Met kano en al kantelen we in het water.
Remko heeft het zo druk met schreeuwen: "Lien hou die kano vast!!"  dat hij zelf loslaat.
De stroming neemt Lieneke en de kano de ene kant mee op, Remko de andere kant. Gelukkig staan er meerdere mensen op de kant te kijken die ons komen helpen.
Eenmaal beide op de kant, kunnen we er wel om lachen.
We varen nog een uurtje door en komen dan, na 87,5 km aan op ons eindpunt.
Na een heerlijke douche wacht ons morgen even de rustdagje, even bijkomen......