If one pinguïn is over the beach.........

Een van de goede dingen aan het leven in Australië, is het klimaat. Het is hier het grootste gedeelte van het jaar mooi weer.
Dat dit voordeel gepaard gaat met grote risico's als bosbranden, hebben we ondervonden.
Toch kiezen veel mensen bewust voor een leven in dit gebied, want volgens hen is er een ding erger; regen!
Nadat we The Blue Mountains verlaten hebben, rijden we naar het zuiden, richting Philip Island. Een eiland waar 's avonds pinguïns aan land komen en waar een grote kolonie zeehonden woont.
Met iedere 100 km die we naar het zuiden rijden, neemt de temperatuur af en wordt het grijzer en donkerder.
Zodra we op Philip Island aankomen, begint het te regenen. Een grauwe grijze lucht trekt langzaam over het land en het is koud! In Sydney hadden we het bij 22 graden fris, nu hebben we het met 13 graden ijskoud. 
De lange broek en fleecetrui die we uit onze backpack toveren, voelen ongemakkelijk op ons lichaam.
Hoewel de bosbranden voor ons niet opwegen tegen de regen, missen we de zon direct.
Ondanks de regen besluiten we naar de pinguinparade te gaan. Tegen schemer komen de grappige kleine diertjes aan land om de nacht door te brengen in hun hol.
Net voordat de pinguïns aan land komen, hoor je ze 'fluiten' in de zee. Ze vormen op deze manier een groep, waardoor elk individu beter beschermd is tegen een roofdier. Zodra de eerste groep zich op het strand meldt, kijken ze een beetje vertwijfeld om zich heen. De laatste pinguïn draait zich om en rent terug de zee in, gevolgd door de hele groep. Dit herhaalt zich een aantal keer, tot een pinguïn dapper genoeg is de oversteek over het strand te maken. Het spreekwoord van de schapen blijkt dus ook voor pinguïns op te gaan.......
Als we terug  naar de auto lopen, lopen de pinguïns met ons mee. Ze zijn echt heel grappig!
Helaas mochten we geen foto's maken.....
De volgende ochtend is alles klam in de auto,  het heeft de hele nacht geregend. 
Na het ontbijt, begint het wederom te regenen. We besluiten naar de bibliotheek te gaan voor gratis Wifi. Dit geeft ons de gelegenheid onze volgende trip naar Tasmanie uit te stippelen.
Woensdag gaan we op zoek naar de zeehonden. Het is gelukkig droog en maken een wandeling langs de kust. Met de verrekijker zien we, nog steeds in de verte, een zeehond op een rots zitten. De wandeling is prachtig, het is jammer dat het weer hier zo tegen zat.
We rijden door naar Melbourne, waar we een kaartspel spelen in de verwarmde campkitchen.
Ondertussen volgen we het nieuws uit The Blue Mountains op de voet. De branden woedden nog steeds. Het gebied kampt nog altijd met hoge temperaturen en veel wind. Hierdoor hebben de brandweermannen een moeilijke taak.
We hebben contact met Bob en horen dat veel mensen uit de straat wederom geëvacueerd zijn. Bob en Barbara zijn thuis gebleven en hebben op de straat gepast. Hun caravan en auto zijn volgeladen, klaar om eventueel te vluchten. Gelukkig is alles met een sisser afgelopen en kon iedereen veilig terug naar huis keren.
De verwachting is dat de branden nog weken zullen woedden.
Donderdag bezoeken we ' the MCG'; the Melbourne Cricket Ground. Een enorm stadion, dat voor meerdere doeleinden gebruikt wordt. In 1956 waren hier de Olympische Spelen en elk jaar is hier de finale van de AFL; Australian Football League.
In het stadion passen 100.000 mensen en een leuk feitje; er kunnen 2600 mensen tegelijk naar het toilet.
De MCC (Melbourne Cricket Club) viert, dit jaar, zijn 175ste verjaardag. Naar Australische begrippen is dit erg oud, de stad Melbourne werd bijvoorbeeld maar 3 jaar eerder gesticht.
Vrijdag kopen we de laatste benodigdheden en nemen we de nachtboot. Het vaste land van Australië laten we even achter ons.
Tasmania here we come!