The Great Ocean Road; nog een keer met Woody op pad!

Als we zaterdagochtend de boot in Melbourne afrijden,  gaan we op zoek naar een hostel. We hebben een afspraak met 2 Duitse backpackers die mogelijk de auto willen kopen. Nadat ze de auto bekeken hebben en een testrit hebben gemaakt, vragen ze naar de prijs. " Over de vraagprijs valt te onderhandelen" geven we aan. Ze willen graag bedenktijd en we spreken af dat ze voor zondagavond 6 uur laten weten wat ze doen.

Wij rijden naar de camping en dan  begint het wachten. Graag willen we de vliegtickets naar en wandeltochten in Nieuw Zeeland boeken.
Uiteindelijk belt Remko, zondag om 4 uur, de backpackers; ze hebben nog niet overlegd, ze willen meer bedenktijd. GRRRR.........
Ze bellen terug en na een hoop gedoe hebben we een deal!  Remko vraagt voor de zekerheid 3 keer of we een deal hebben. Yes!! Woehoe!! De auto is verkocht.
Na een kwartier worden we weer gebeld, ze willen een inspectie en daarna beslissen of ze de auto kopen. In onze ogen verstandig om een inspectie te laten doen, alleen hadden ze dit moeten aangeven voordat er een deal gesloten werd. Als Remko dit aangeeft, raken ze geïrriteerd en gaat de hele deal niet door, omdat wij, in hun ogen, niet mee willen werken. 
Duitsland staat komend jaar dus niet op ons reisprogramma......
De volgende dag plaatsen we de advertentie weer op de Australische marktplaats en gaan we verschillende hostels af om onze advertentie op de ' noticeboards' te hangen.
Afwachten op reacties besluiten we op The Great Ocean Road te doen; een 240 km lange rondrit aan de zuidkust. In 1919 werd, door soldaten die terugkeerde uit de eerste Wereldoorlog, begonnen aan de aanleg van de weg. Toen de weg in 1932 klaar was, werd deze geweid aan de slachtoffers van de oorlog. Daarmee is The Great Ocean Road het grootste herdenkingsmonument ter wereld.
Tegenwoordig wordt de weg voornamelijk gereden door toeristen, omdat het een van de mooiste kustroutes ter wereld is.
We rijden dinsdag uit Melbourne weg en komen op een camping in Kennet River. De receptionist vertelt dat er een koala met jong in een boom op de camping zit. Wij gaan natuurlijk direct even kijken. Het blijft fantastisch om wildlife in het wild te zien. Bij een ommetje van het campingterrein, blijven we de boomtoppen afzoeken naar koala's en met succes.
Woensdagochtend rijden we door naar The twelve apostles; zandsteenformaties die uit de zee omhoog rijzen.
Hoewel er gesproken wordt over 12 apostelen, staan er nog maar 8 overeind.  Doordat het zeewater tegen het zachte kalksteen aanslaat, zullen er uiteindelijk nog meer omvallen.
Hoewel we dit plaatje veelal in de boeken gezien hebben, is het een enorm indrukwekkend gezicht. 
Willem en Tineke, we hebben genoten! Bedankt voor jullie mooie cadeau!
Die middag nemen een backpacker en een Frans stel contact met ons op om de auto te bekijken.  
Goed nieuws en wat een timing; de dag erna rijden we terug naar Melbourne.
Het Franse stel is enorm enthousiast tijdens ons 'open huis'.
Als Remko vraagt of ze bedenktijd willen, geven ze aan dat ze dat niet hoeven. Ze zijn zo enthousiast, dat ze direct een bod willen doen. We accepteren het bod en vertellen over onze ervaring met de Duitsers. "Donzzz't worzy, we willuhh buyzz zhe car, you can truzzzt uzzz!" is het antwoord van de Fransman.
Dat vieren we met thee en bananabread.
De volgende dag spreken we met ze, in de bibliotheek, af, om de papieren in orde te maken. Hieperdepieper begroeten we ze! 
Ze hebben een aantal vragen over de registratie van de auto en de geldtransfer. Zodra we die beantwoord hebben, begint de Fransman over de afgesproken prijs; of daar niet nog iets vanaf kan, omdat ze niet wisten dat er transferkosten betaald moeten worden. GRRRR........
Omdat we de koop hierop niet willen laten lopen, besluiten we die €80 voor onze rekening te nemen. "Zokay, zhen we will lezz you zknow zonight iffuh we buy zhe car!" "Uuuhhhh but we already had a deal right?" vragen we.
Uiteindelijk komt na een hoop vragen de escargot uit de mouw. La Mama in France moet goedkeuring geven voor de aanschaf van de auto. Die avond zal hij toestemming vragen en zal mama het verlossende woord uitspreken.
De uren daarna brengen we wachtend door en we ondervinden dat dat niet onze sterkste kant is......
Om 22.00 uur spreekt La Mama de woorden: "Oui, mon cheri, c'est bon!"
Viva la France!! We hebben onze auto verkocht!
De dagen erna ondervinden we, aan de andere kant van de wereld, dat de cultuurverschillen met ons bijna buurland enorm groot zijn. Als we maandagavond om 18.00 uur een afspraak met ze hebben, komen we achter dat tijd voor hen een zeeeeeeeer rekbaar begrip is. Om 22.30 uur komen ze op hun gemak de camping op gelopen, terwijl wij, als stipte Nederlanders, de irritatie proberen te onderdrukken door in ons hoofd te blijven opdreunen; " Cultuurverschil, cultuurverschil, cultuurverschil......"
Uiteindelijk doet La mama dinsdagavond de transfer en staat het geld woensdagochtend op onze rekening.
Met weemoed nemen we afscheid van Woody; ons huis en vervoer van de afgelopen 4 maanden! Woody Rocks!!