Humpbackwhales en het dilemma

Na een nog gezellige avond met Koen en Sandy is het tijd Airlie Beach achter ons te laten.
300 Km verder zetten we de auto op een gratis camping aan de kant.
Om 18.15 uur hebben we gegeten, is de afwas gedaan, zijn de tanden gepoetst, is de auto slaapklaar, zijn de benen met de zalf tegen de sandfly jeuk ingesmeerd en wachten we tot het donker wordt. Gelukkig laat de schemer niet lang op zich wachten en kunnen we om 18.30 uur ' ongegeneerd', voor Sesamstraat, naar bed.
Uitgeslapen rijden we naar Rockhampton waar het 'Dreamtime Cultural Centre' gevestigd is; een centrum geleidt door de oorspronkelijke bewoners van Australië. Wayne geeft ons een privé rondleiding, die vooral op de geschiedenis van de aboriginals gericht is. Daarnaast speelt hij de didgeridoo, hij blaast een indrukwekkende hoeveelheid lucht door het instrument. Maar, zo zegt Wayne, zo goed als een 16 jarige jongen is hij niet meer.
Hierna mogen we, net als in Uluru, boemerang werpen, dat ons dit keer stukken beter afgaat.
Omdat Rockhampton ons verder geen bezienswaardigheden te bieden heeft, rijden we verder, richting Hervey Bay; de plek om humpbackwhales te zien.
Iedere jaar migreren, tussen juni en eind oktober, duizenden walvissen van Antartica naar de warmere wateren rondom de Whitsundays, waar hun jongen geboren worden. Op de terugweg naar Antartica bezoeken ze de baai van Hervey Bay, waar ze ongeveer 10 dagen verblijven. Hier wordt de jongen geleerd hoe te overleven in Antarctica en wordt gepaard met de mannetjes. Hervey Bay is daarmee een van de beste plekken ter wereld om humpbackwhales te zien.
Bij de toeristeninformatie horen we dat de komende dagen geen boten uitvaren in verband met een harde noorderlijke wind.  We boeken de tour voor zondag, omdat de weersvoorspellingen dan goed zijn.
Eigenlijk vinden we het wel lekker een paar dagen 'vast' te zitten. De afgelopen 2 maanden hebben we zoveel gezien, gedaan en kilometers gereden dat het fijn is alle indrukken even te laten zakken.
We komen op een camping terecht met veel overwinteraars; bejaarden die in het zuiden van Australië wonen en de winter in Hervey Bay doorbrengen.
Aan het einde van de middag komen ze naar de kampkitchen voor een glas wijn en een biertje (zeg maar gerust een stuk of 6). We worden uitgenodigd naast hen te komen zitten en hebben veel lol met ze! Inmiddels hebben we zes adoptie opa's en oma's in Australië.
Zaterdag kijken we de AFL final in een plaatselijke kroeg. De Australian Football Legeau komt vandaag ten einde met een spannende wedstrijd tussen Hawtorn en Fremantle. Hawtorn wint de wedstrijd, tot groot verdriet van de vele supporters in de kroeg.

Zondagochtend worden we wakker en is het prachtig weer, de zon schijnt volop en de wind is gaan liggen. Ideaal weer om walvissen te zoeken!
We varen de haven uit met Tasmanventure, een boot waar 80 mensen op kunnen, maar gelukkig is de boot vandaag niet volgeboekt.
Na 25 minuten varen zien we een moeder met haar kalf. Het jong duikt regelmatig onder zijn moeder om melk te drinken. Iedere dag produceert moeder ong 400 liter melk voor haar kalf, dat 40% vet bezit.
In de verte zien we een moeder haar kalf leren uit het water te springen. Dit heeft verschillende functies; vijanden afschrikken en de zeepokken van de huid afslaan. We varen snel naar dit paar toe en genieten van een aantal spectaculaire sprongen. Verderop slaat een walvis met haar vin op het water en als we naar haar toe varen, brengt ze het jong naar de boot. Fantastisch! De uren erna zien we veel walvissen spelen, voeden, springen of 'gewoon' langszwemmen.  Het is echt geweldig!
Saskia, Leen, Yvonne, Marianne, Sjoerd, Audrey, Benthe, Rick, Sanne, Michel, Patricia, Finn en Robine, bedankt! We hebben echt enorm genoten!

We zitten al een aantal dagen in twijfel; we willen graag naar Fraser Island. Een zandeiland van 123 bij 25 km, dat alleen met een 4x4 auto te bereizen is. Aanvankelijk was ons plan dit zelf te ondernemen, maar de afgelopen 5 maanden heeft het niet geregend op Fraser Island. Het zand in het binnenland is erg zacht, waardoor de wegconditie ronduit slecht te noemen is. We horen van veel mensen dat auto's vast komen in het zand.
Aangezien wij uit een land komen, waar iedere weg geasfalteerd is, zijn we een beetje bang geworden. Doen we het wel of doen we het niet?!
Uiteindelijk besluiten we, mede op advies van de opa's en oma's, toch een duurdere tour naar Fraser Island te boeken.

Zodra we met onze chauffeur Chris, dinsdagochtend Fraser Island op rijden, zijn we blij dat we de tour geboekt hebben. Het zand is erg mul en doordat er de afgelopen tijd zoveel auto's vast hebben gezeten, zit de weg vol kuilen.
Nadat we door het binnenland zijn gereden, komen we op 75 Mile Highway. Een officiële snelweg over het strand, waar 80 km per uur gereden wordt.
Het is de allergekste snelweg die wij ooit gezien hebben:
* de snelweg verplaatst naar aanleiding van het tij
* op de snelweg staan visemmertjes, hengels en zelfs geparkeerde auto's. 
* veel mensen liggen, met hun hoofd op de snelweg te zonnebaden
* tijdens het rijden, dien je ook de lucht in de gaten te houden. Het vliegverkeer gebruikt de snelweg regelmatig als landingsbaan.
* de zoetwaterrivier Eli Creek, onderbreekt de snelweg en komt uit in de zee. Mensen zwemmen dus ook over deze snelweg!
 
We stoppen bij Maheno, een schip, dat in 1935 voor de kust van Fraser Island gestrand is. Na de koffie en thee rijden we door naar Indian Head, een uitkijkpunt over het azuurblauwe water. Als we naar beneden kijken zien we vissen, schildpadden en roggen zwemmen. In de verte blazen walvissen lucht uit. Het is zo mooi! Als we naar beneden lopen, zwemmen 2 walvissen vlak langs de kust. Wow!!
Bij Champagne Pool nemen een aantal mensen uit de groep een duik, we staan liever op het uitkijkpunt bij de Pool in de hoop meer walvissen te zien. We hebben geluk!
Na de lunch neemt Chris ons mee naar Eli Creek. We lopen een stukje stroomopwaarts, stappen de rivier in en lopen met de stroom mee. Uiteindelijk steken we de snelweg over en staan we met onze voeten in de zee.
Als we naar Lake McKenzie rijden, blijken inderdaad veel mensen last te hebben met de weg. De weg door het binnenland is een eenbaansweg, dit betekent geduld hebben en helpen als je voorganger vast komt te zitten. Chris moet dus regelmatig de auto uit om iemand te helpen. Hierdoor is de tijd bij Lake Mckenzie kort, maar na zo'n geweldige dag zeggen wij als 'echte' Australiers tegen Chris: " No worries, mate!".